Het kan toch niet zo zijn dat een witte wijn al mijn vorige (rode) beproevingen ?out-ranked?, moet ik gedacht hebben toen ik zonder twijfel deze fles uit mijn wijnvoorraad pakte. Ik zal jullie niet langer in spanning houden maar 'rood' staat weer aan kop.

Ik heb het hier over een Romanée St. Vivant van het Domaine de la Romanée Conti (DRC). Net als bij mijn vorige ervaring met dit Domaine was ik knap zenuwachtig. Je maakt tenslotte niet zomaar zo?n flesje open. Alvorens ik de kurkentrekker in de fles draaide heb ik nog even op internet gekeken wat zo?n fles nu ?doet? tegenwoordig. En dat was wel even schrikken. Dat varieerde van zo?n slordige 350 euro op eBay tot 865 euro bij de Europese wijnsite www.1855.com. Dat kan in principe twee dingen betekenen; of de wijn is hemels.......of het is maar net wat de gek ervoor geeft, want geen enkele wijn is zo?n bedrag waard. Persoonlijk bevind ik mij ergens in het midden.

En nu dus de wijn. Bij het openen van de fles constateerde ik twee zaken; Goh wat leuk, het logo van het Domaine staat op de kurk. En, goh, de kurk is zeiknat, tot bovenaan toe. Wat kan je doen op zo?n moment? Gewoon doorgaan want de fles is toch al open! Ik heb de wijn eerst circa 30 minuten laten luchten. Deze tijd had ie ook nodig om op de gewenste temperatuur te komen van 17 graden Celsius. Eenmaal op dat niveau aangekomen heb ik haar ingeschonken. Inderdaad: haar! Na beproeving bleek deze wijn namelijk erg ?vrouwelijk? te zijn. (dit fenomeen had ik al eens van een ervaringsdeskundige gehoord) Enfin, eenmaal in het glas heb ik eens goed aan de bruine vloeistof geroken. Naast de geur van natte bladeren ontwaarde ik duidelijk aroma?s van eiken en pruimen.

Reeds bij de eerste slok bleek dit een zeer elegante en gracieuze wijn te zijn. Zacht als de mooiste zijde, maar toch kruidig. Met concentraties kersen en tonen van vanille en nootmuskaat (volgens mijn vrouw is het kruidnagel, maar toch). Bovendien lijkt het wel of ik een soort van basterdsuiker ontdek in de afdronk. Wellicht is dit laatste onzin en kan dit helemaal niet, maar het is wat ik proef.

En dan de wijn zelf. Je zou denken dat ie al ruim op zijn top is daar het hier een fles uit 1988 betreft, echter niets is minder waar. De wijn staat nog steeds stijf van de tannines en heeft bovendien, zoals het lijkt, oneindige lengte: vanaf het puntje van je tong tot aan de huig worden alle smaakpapillen fors geactiveerd. Ik weet gewoon niet wat ik meemaak!

Ik zal nooit meer aan een DRC wijn twijfelen en ze in de toekomst met alle egards behandelen. Feitelijk krijgt deze wijn hetzelfde cijfer als de Montrachet van vorige week, maar daar ik een echte rode wijn liefhebber bent kwalificeer ik hem toch iets hoger.

Cijfer: 10-

PS: nog een nabrander: ondanks dat de wijn 19 jaar oud is blijkt hij totaal geen depot te hebben!!