Vanzelfsprekend bood ik ze ook een glas aan. 'Doe maar een lekkere witte, hoor ik haar zeggen, terwijl ik net besloten had om mijzelf eens te verwennen met een goede rode. Dan maar beide, waarom ook niet. Ik had nog een witte Chassagne Montrachet 1er Cru liggen uit 1994 van Louis Latour. Tegelijkertijd pakte ik voor mijzelf een Echézeaux van het Domaine Michelet-Bissey uit Flagey Echézeaux.

Een domaine wat overigens nergens is terug te vinden, echter wat opvalt is, dat deze wijn onder hetzelfde logo en label wordt verkocht als de wijnen van Francois Gerbet(!) uit Vosne Romanée.

Nadat ik snel even een Chinese maaltijd had gehaald en met mijn ?verrassende? gasten aan tafel zat, heb ik mij eerst op mijn wijn geconcentreerd. Gezien zijn jonge leeftijd (2002) zag de fles/label/kurk er nog onberispelijk uit. Eenmaal ingeschonken in het glas durfde ik bijna niet te proeven van de wijn. Hij leek in eerste instantie totaal geen bouquet te hebben en deed gesloten aan.

Dit was echt weer een klassiek voorbeeld van een ?slow starter?. Deze wijn had duidelijk zuurstof nodig (en wat tijd) om tot volle bloei te komen. Nadat de wijn al een geruime tijd open stond trad er een ware metamorfose op van een vlak muurbloempje tot een uitstekende wijn met karakter.

De wijn bleek ?fruitgedreven? en deed geconcentreerd aan. Kruidig maar met duidelijke tonen van kersen. Dit alles ?omrand? met een vleugje chocolade. Zuren en tannines waren uitstekend in balans. In de lange afdronk kwamen ook de eiksnippers (of misschien het vat?) naar boven.

Al met al blijkt deze wijn een topper. (Je moet alleen even geduld hebben, een eigenschap die helaas bij mij niet standaard is meegeleverd)

Cijfer: 9 (ondanks de combinatie van Babi Pangang met een Grand Cru)